Maand: augustus 2015

Het blijft aantrekkelijk, het spel van kietelen en gekieteld worden. Vooral bij kinderen. Waarom eigenlijk, vroeg ik me laatst af. Want de belangrijkste vraag als je gekieteld wordt is hoe je het kan stoppen of beter, hoe je kan leren tegen kietelen te kunnen diflucan generic online. Het antwoord daarop zit, zoals zoveel, gelukkig tussen onze oren. Iedereen kan namelijk tegen kietelen. Waarom? Lees even mee.

We hebben allemaal een lichaam dat bestaat uit cellen, atomen, materie dus. Materie bevindt zich in de derde dimensie, dat wil zeggen dat materie hoogte, breedte en diepte heeft maar gebonden is in de lineaire tijd. Vastzit in het moment, het nu, zogezegd. We kunnen niet door de tijd reizen, alleen van het ene moment naar het volgende.  Er schijnen veel meer dimensies te zijn. Hoe het precies zit snap ik niet en is afhankelijk van welke theorie je erbij zoekt, maar de vierde dimensie is tijd-ruimte. En die is – volgens mij – belangrijk als het om kietelen gaat.
Het is me tot op heden nog niet gelukt om het verschil tussen een levend en een dood lichaam te verklaren zonder iets als een ziel. Of het een individuele ziel, een universele levensenergie, God, of nog iets anders is weet ik niet, ik heb er nog nooit naar kunnen kijken. Die ziel, of levensenergie, lijkt me datgene wat zich met het lichaam verbindt bij de conceptie en het lichaam verlaat / loslaat als je sterft. Die ziel lijkt me dan ook niet gebonden aan de derde dimensie en het lijkt me logisch te veronderstellen dat de ziel zich tenminste in de vierde dimensie is. In de vierde dimensie, tijd-ruimte, kan je door de tijd reizen en als je door de tijd kan reizen kan je altijd en overal zijn. Maar als jouw ziel dat kan, kan de mijne dat ook en dat betekent dat onze zielen elkaar altijd en overal tegenkomen. Dan ben je in feite één.
En als we één zijn: Heb je wel eens geprobeerd om jezelf te kietelen?

Laatst woonde ik een kerkdienst  bij, met een kinderdienst. Tegen de kinderen zei de voorganger dat Christus de leraar van de mensenliefde is en dat trof me.

In het Christendom, waarin ik eerder vooral de laatste lettergreep goed kon plaatsen (ik zie mezelf graag als ‘doe het zelf gelovige’) , leed en stierf Christus voor ons. Opdat wij verlost worden. In de spirituele leerweg die ik zelf bewandel is een vergelijkbare rol voor het Ego weggelegd. We creëren het Ego om te overleven en kunnen functioneren. Maar het Ego is in essentie leeg, een constructie vol pijn, tekorten en verlangens naar wat we (nog) niet hebben. In deze leerweg leren we de tekortkomingen van het Ego zien en ermee te zijn, opdat we de leegte of ruimte in en om het Ego kunnen ervaren. Die leegte is onze ware natuur, waarin het leven vrij stroomt. En naarmate we ons meer verbinden met het lijden van het Ego, des te meer staan we open voor de werkelijkheid.  De inherente volheid en dynamiek van de “leegte”. Tot het punt waarin het Ego niet langer aan het roer staat, dienend is aan “ons” leven.
Die parallel tussen het lijden en opzij stappen van het Ego en het lijden en het zich laten offeren van Christus trof me en raakte me nog steeds. Maakt het geloof zoals wij dat kennen heel persoonlijk voor mij. Geeft Christus een bijzondere plek in mijn geestelijk leven. Hij (m/v) is voor mij zo echt de weg, de waarheid en het licht. Amen. En niet te geloven dat ik dat ooit nog over mijn lippen zou krijgen.

Het gezegde “Stilstand is achteruitgang” suggereert dat stilstand mogelijk is. Misschien is dat waar voor stenen, maar alles wat leeft is altijd in beweging. Of we het nu willen of niet. Trouwens, de gemiddelde steen in Nederland zou er over mee kunnen praten; hoe komt’ie eigenlijk hier? En hoe zijn al die zandkorrels ontstaan? Deze afbeelding maakt dit op een mooie manier zichtbaar: De wilgen lijken statisch, in rust, maar de varens die in de wilg groeien zeggen iets heel anders.
En dat is goed nieuws: Het hoeft niet altijd uit onze eigen tenen te komen.

Wat zegt dit over ons leven?

Verandering, beweging is de enige constante. Ga op zoek naar wat er in je leven beweegt of wil groeien en beweeg mee. Laat je verrassen door wat het leven je brengt en maak tijd voor inspirerende ontdekkingen. En denk inclusief. Het is verleidelijk om de varens als concurrent te zien en te denken dat je tegen ze moet vechten. Samen is het leven veel rijker en vervullender.

We kennen allemaal wel dat knagende gevoel, wanneer we niet echt zeggen wat we vinden, of dat zelfs niet eens helder hebben. Wanneer we ons inhouden, kleiner maken, al dan niet onder het motto ergens boven te staan. Het overkomt je, vaak doe je dit niet echt vrijwillig.
Waar komt dit vandaan, wat is de oorsprong?

En kan zomaar iets of iemand uit je verleden aan het roer staan.

Voor wie hou jij je eigenlijk in?

• Voor je gesprekspartner?
• Voor jezelf?
• Voor je geliefde?
• Voor je vader?
• Voor je moeder?
• Broers of zussen?
• Voor God? Omdat hij je wel/niet ziet?

En waarom hou je je in?

• Uit gewoonte, veiligheid, boosheid ‘mij krijg je niet’ , angst voor verlating of door de mand te vallen, afwijzing anderen, desinteresse
• Uit angst dat je te intens/heftig/krachtig/… bent en zich afsluit, of dat iemand je niet meer aantrekkelijk vindt of herkent?
• Omdat je nu eenmaal zus of zo bent?
• Uit angst dat hij (m/v) boos wordt of, misschien nog erger, dat je groter blijkt dan hij?
• Omdat mensen anders voor je terugschrikken?
• Uit angst haar liefde en je veilige plek te verliezen?
• Omdat het je een bepaalde positie, plek geeft?

Hoe hou je je in?

• Maak je je klein, dom, onzeker, onhandig, zeg je niet wat je vindt?
• Hou je je juist groot, toon je je onzekerheid of tekortkomen niet?

Wat bereik je ermee? En welke prijs betaal je ervoor?

Nieuwsgierig?  Ik ook. Laten we dan samen eens kijken wat uit je verleden, welke overtuigingen en ideeën je in het hier en nu terughouden. Lees verder over hoe ik in individuele begeleiding met je werk op ‘Nu gebeurt het‘ site link.